26 Kasım 2015 Perşembe

Susma zamanı geldiğinde

En son ne zaman çılgınlar gibi bağıra bağıra şarkı söyledim? En son ne zaman çocuklar gibi şendim? En son ne zaman yürekten gülümsedim? Hiçbirinin cevabını bilmiyorum. Tek bildiğim şu an beni hayatta ve ayakta tutan tek varlık oğlum... Sanırım uzun bir araya ihtiyacım var. Her şeye herkese ara verip durup düşünmeye, hatalarımı, kırıldıklarımı, gönül yorgunluklarımı iyileştirmeye... Nasıl yaparım bilmiyorum ama buna ihtiyacım var... Yazık ki geçmişte olduğu gibi yine kendimi çıkılmaz bir noktada ve çaresiz hissediyorum. Benim bir karar vermeye, benim değişmeye ihtiyacım var...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder