Gözyaşlarımı yutkunurken

Gözlerim dolu dolu... Susacağım, karar verdim susacağım bir şey demeyeceğim. Çünkü gönlüm kırık. Çünkü konuşursam belki durduramam kendimi. Çok yorucu ve zor bir süreç. Ne desem ne yapsam bilemiyorum. Geçecek diyorum kendi kendime, Rabbim deniyor sabrımı ve gönül hoşluğumu. Ama gönlünü hoş tutması kolay değil ki insanın. İnsanız işte her şeye iyi bakamıyoruz bazen. 

Çekirdek ailemdeki herkes için zor bir dönem. Ama bazen gerçekten başka birinin hayatını ödünç yaşıyormuşum gibi geliyor. Günlerim manasız geçiyor. Evladımın anlarını kaçıyorum. Arada kalmış bir anneyim ben. Biraz daha sıkışırsam arada,

sağlam çıkamayabilirim bu ödünç yaşamdan. Evladım olmasa bu kadar ayakta durmam mümkün olmazdı. Onun bir gülüşü, anne deyişi çekip çıkarıyor beni bu girdabın içinden. 

Ya sabır gönlüm, ya sabır duygularım ve düşüncelerim. Bozmadan bozulmamaya çalışarak yol devam...