27 Eylül 2010 Pazartesi

gösterimden kalkanlar...

ısrarla yeniden sessiz sinema oynamak istiyorum.. ama eski kadroyla... o sıcacık aile ortamında... hiç büyümedi bu kız hep orada kaldı, kahkahaların hesapsızca yükseldiği o ortamda... hiç uslanmadı hep hiç olmayacak şeyleri istedi bu kız... dedim ya perdesi çoktannn kapanmış bir oyunu, terk edilmiş bir sahnede, terk eden oyuncularıyla oynamak istedi hep...Anlamak istemedi bir türlü, filmler, oyuncular ve roller değişmişti, değişimin göbeğinde yaşarken kabullenemedi...kabullenemedi çünkü her değişim canını yakmıştı bugüne kadar, korktu bu defa bildiği gördüğü içinde yaşadığı değişimi kabullenmenin çok daha acı vereceğini biliyordu çünkü...yüreğinde ne varsa koparıp götürmüştü her gösterim, afişler boy boy asılırken diğerleri o perdeyi gözleri dolarak, hüzünlenerek izleyip perde kapanışının ardından bir çok kareyi unutarak ayrıldılar oradan... oysa bu hiç büyümeyen kız her sahneyi kare kare kazıdı beynine ve yüreğine... işledi hücrelerine her perde açılış kapanışı... her açılış ufacıkta olsa yeni ümitler getirirken her kapanış yine tüm ümitlerini silip süpürerek ne varsa elinde, yüreğinde bedeninde aldı götürdü... 

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder